BEN:Cihan İşbaşı

Yazdığım ben, yaşadığım beni duvarda oturan fakir bir çocuk seyrediyor. Yaşadığım ben, yazdığım benin fırlattığı çekirdek kabuklarından kaçar gibi telaşlı.

Yazdığım ben, yaşadığım benin aşkına, atına, arabasına prim vermez. Yaşadığım ben, yazdığım benden ürker, korkar, bıçaktan korkar gibi.

Yazdığım ben, yaşadığım benin abisi. Bütün aşkları ondan çok yaşamış, bütün yaşları ondan çok dökmüş. Yaşadığım ben, yazdığım benin içinde yaşayanlardan biri…Yazdığım ben sadece seni düşünür, yaşadığım ben herkesi yazar düşünmeden.

Yazdığım ben, yaşadığım beni kollar deli öfkelerden, hınç almalardan, kavgalardan. Yaşadığım ben yaramaz çocuklar gibi; kimsesizliğin afilli farkında ve bıçkın saldırganlığındadır. Yazdığım ben bir sözünle gözlerinden öper. Yaşadığım ben ten arsızı bir açlıktadır.

Yazdığım ben, yaşadığım beni tevazuyla kabul eder. Yaşadığım ben yazdığım beni en kanlı sorguda bile elevermez.

Yaşadığım ben istediğindir, yazdığım ben sevdiğin. Yaşadığım ben herkesin kabulüdür, yazdığım beni bir kıstırsalar!.. Yaşadığım ben ben değilimdir, yazdığım ben, onun ben olduğumu yazar.